يکي از چيزهايي که باعث ميشه اول خوشحال شم و بعد يکمي دمغ و ناراحت،‌اينه که نسبت به خيلي از اطرافيانم زودتر اين معمولي بودن و واقعي بودن زندگي رو فهميدم. که به خاطر چيزاي کوچيک نه ذوق زده ميشم و نه ناراحت. همه چي بي حس و حال و معموليه در نظرم. که اين هم خوبه هم بد.
راستي رهي، اگه دم دستم بودي انققققققققد بت سرمشق ميدادم تا بالاخره هکسره رو ياد بگيري و انقد موهاي منو وقتي وبلاگتو ميخونم سفيد نکني :)))) ياد بگير ديگه
دهع