این کشته‏ ى فتاده به هامون، حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون، حسین توست

این نخل‏ تر، کز آتش جان سوز تشنگى
دود از زمین رسانده به گردون، حسین توست

این ماهى فتاده به دریاى خون، که هست
زخم از ستاره، بر تنش افزون، حسین توست

این غرقه‏ ى محیط شهادت، که روى دشت
از موج خون او شده گلگون، حسین توست

این خشک لب فتاده‏ ى دور از لب فرات
کز خون او، زمین شده جیحون، حسین توست

این شاه کم سپاه، که با خیل اشک و آه
خرگاه، زین جهان زده بیرون، حسین توست

این قالب تپان، که چنین مانده بر زمین
شاه شهید ناشده مدفون حسین توست

چون روى در بقیع، به زهرا خطاب کرد
وحش زمین و مرغ هوا را ، کباب کـــرد

_{محتشم کاشانی}