میگم انسان بودن، آدم بودن یسری آیتمهای بخصوصی داره که در تمام جهان و بین همه آدما قابل قبوله و تقریبا اگه خصومت نداشته باشی قبولشون داری، یکی ازونا رو کشف کردم یا بهتره بگم توجهم بهش جلب شده. اونم اینه که آدم باشیم به اینصورت که قبل از اینکه حرفی از دهنمون دربیاد یا فکر  حتی از ذهنمون عبور کنه خودمون رو جای طرف مقابل بذاریم، بفهمیم چی داریم میگیم! خیلی سخته؟ یکم مسلمون باشیم، یکم اطرافیان از زبان و ذهن و رفتارمون در امان باشن. میدونی کجاش خیلی درد داره؟ اونجا که میری صاف میزنی توی دین و ایمون طرف. خودشو گذاشته جای کی که این حرفارو میزنه؟ بعضیا همچین قابلتی رو دارن که راه برن و با نیش زدن به کساییکه حتی اینقد باهاشون هم صمیمی نیستن که جایی دیدن جواب سلام بگیرن، خشم درونی خودشونو خالی کنن. پناه میبرم به خدا از شر این مدل آدم نماها

_ میگم بعد از 34 سالگی حرفای بهتری دارم میزنما :))