حمایت از حرکت مردمی بحرین و اعتراض به دخالت نظامی عربستان
مشروح اخبار تجمع خودجوش دانشجویی 22 فروردین 1390 مقابل سفارت عربستان:
1. تجمع ساعت 5 بعد از ظهر با حضور دانشجویان آغاز شد و تا حوالی اذان مغرب و عشا طول کشید. بچه های حوزه هم در بین دانشجوها دیده می شدن.
2.آغاز تجمع به صورت مسالمت آمیز و با سر دادن شعار علیه اقدامات آل سعود برگزار شد ولی رفته رفته هم بر تعداد تجمع کننده ها افزوده شد و هم شعار ها پرشورتر شد.
3.نیروی انتظامی خیابون منتهی به سفارت رو بسته بود و ما برای رسیدن به تجمع مجبور شدیم سفارت رو دور بزنیم ، ماشین آتش نشانی و نیروهای گارد ویژه و همه چی بالاخره مهیا بود.
4.نیروهای انتظامی وقتی دیدن که جمعیت تجمع کننده های برای نزدیک شدن به سفارت پافشاری می کنند جاشون رو با گارد ویژه عوض کردن و اصلا اون وسط بزن بزن نشد و هیچ کس رو هل ندادن و هیشکی با هیشکی دعواش نشد ، تا آخر تجمع همه داشتن با زبون خوش شعار میدادن و هیچ کس کوکتل پرت نکرد و هیچ کس به نیت رمی جمرات سنگ پرت نکرد تو حیاط سفارت ، .... بماند که تجمع خیلی مسالمت آمیز و بدون زد و خورد تموم شد ، خدارو شکر که همه چی آرومه ...
5.شارژ باتری دوربین غزل خداحافظی رو خوند و منم که ندید بدی و تجمع ندیده همه عکسارو اولش گرفتم و نمی دونستم قراره آخراش خیلی بیشتر خوش بگذره ، وگرنه ازون عکس های آتیش بازی و بزن بزن هم براتون می ذاشتم :دی
6.صداوسیما بنا به مصلحت های همیشگی از بازتاب اخباز دیروز اجتناب کرد و فقط چند سایت خبرها رو منتشر کردن ، با اینکه در محل تجمع دیروز قریب به بیست تا عکاس و فیلمبردار حضور داشتن و مدام تو صورت همه مشغول عکس گرفتن بودن و ما از تَرس بَنِر شدن همش در صفوف اول بودیم !!!
7. لینک اخباز بازتابونده در سایت های خبری: فارس / سیاست ما / ایرنا / صراط / تابناک / IRIBnews
8. بازتاب در قاب نگاه من
9.والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته ...
با اینکه نیتمون شهادت بود ولی جانباز شدن هم اجر خودشو داره ، خدایا از ما قبول کن !!!!

وقتی تو نیستی
نـَ  هست هایــِ ما چونان که بایدند
نـَ بایدها
مثل همیشه آخرِ حَرفمـ
و حرفِ آخرم را با بغض می خورمـ
عمریست لبخندهای لاغرِ خود را در دل ذخیره می کنمـ
باشد برای روزِ مبادا...

اما در صفحه هایــِ تقویمـ
روزی بــِ نام روزِ مبادا نیست
آن روز هر چه باشد ، روزی شبیهــِ دیروز
روزی شبیهــِ فردا
روزی درست مثلِ همین روز های ماست
اما کسی چـِ می داند
شاید امروز نیز روزِ مبادا باشد

وقتی تو نیستی
نـَ هست هایــِ ما چونان که بایدند نـَ باید ها
هر روز بی تو روزِ مباداست

آینه ها در چشمِ ما چه جاذبه ای دارند
آینه ها که دعوتِ دیدارند
دیدارهایــِ کوتاه از پشت هفت دیوار
دیوار هایــِ صاف
دیوار هایــِ شیشه ای شفاف
دیوار هایــِ تو
دیوار هایــِ من
دیوارهایــِ فاصلهـــ  بسیارند
آه ..
            دیوارهــــایــِ تو همه
                                  آیینه اند
      آینه هایــِ من
                       همه دیـــــــــوارند

...............................................................................................................................

اینجا گوش بده این دکلمه یِ فوق العاده رو از شعر بالا
شعر بالا رو از روزی موزیک آلبوم فاصله (دومین تِرَک) دکتر محمد اصفهانی نوشتم (شاعر : مرحوم قیصر امین پور )
به یادت داغ بر دِل می نشانم........
ز دیده خون به دامن می فشانم ....

پ.ن : حالم بد نیست ، ناراحت نیستم ، شُکر خدا نفسی می یاد و میره:دی
یادمه قبلنا(قبل از این چند روزه) حالم بد میشد این وبلاگایی که شعر میذارن رو می دیدم ، ولی حالا فکر می کنم چقدر زبان شعر گویاست ، چقدر!!!! خوش به حال اونایی که می تونن با شعر وصف حالشون رو بگن ... شاعر داریم اینجا؟ (منم که شاعرم دیگه ، :دی)

یه چیزی تو وجودم دارم ، می گن دل ، به شدت اون دله ، تنگ شده ...
بعدا نوشت :
یه لحظاتی تو زندگی هست که خیلی حسای قشنگی بهم دست میده ، الان تو یکی از تاریخی ترینشون ایستادم ،
یه برادر گل دارم ، خیلی دوستش دارم .
خدایا شُکرت به خاطر بخشیدن خانواده ای به این خوبی...
شُـــــــــــــــــــــــــــــــــــــکر

امروز دوباره به نوشتن با قلم روی کاغذ پناه بردم و چقدر لذت بخش بودم ، وسطش خودکار تموم شد ، یه سر رسید نو برداشته بودم ، برای این اتفاق نو باید خودم رو آماده می کردم ، یه تولد دوباره ، خیلی وقت بود که این حس در درونم مرده بود ، یه مهمان عزیزی داشتم که به علت مشغله کاری و دور بودنمون خیلی کم همدیگه رو می بینیم ، ولی هر دفعه سوالات منو با صبوری پاسخ میده و حالم رو می پرسه و این بار ، مثل همیشه به بیدار شدنم کمک کرد ، عادت کردن به زندگی ماشینی و در جا زدن های مداوم در زندگی و احساس نارضایتی هر دقیقه و هر ساعت و و و و ... همیشه با حرف زدنشبه خودم می گم ، خب دفعه پیش هم که همینجوری بودی ، یا بعضی وقتا یادم می یاد ، اعتکاف ها می رفتی  همین جوری شدی ، یا بازم یادم می یاد ، کربلا هم بودی همین جوری شدی ... یا جنوب هم رفتی که همین جوری شدی ... چه جوری؟ یه جور بازگشت به خود ... یه حسی که انگار زمان متوقف بشه و تو یه لحظه چهره به چهر با خدا قرار بگیری و سرت رو پایین بگیری و به خودت بگی : خدایا اونی نشدم که تو براش منو فرستاده بودی ... خدایا خیلی همه چیزو برا خودم قاطی پاتی کردم ، خدایا پس کجا رفت اون حسای قشنگ با تو بودن ؟ خدایا هیچ وقت طعم لذت دعای کمیل اعتکاف 1384 از قلبم بیرون نرفت ، و یا خیلی لذت های دیگه ای که بهم چشوندی و بعد عاشقم کردی و من مثل مجنون ، همیشه دنبال اون حس قشنگ با تو بودن همه جا دنبالت گشتم .. گشتم ؟ شاید هم نگشتم ... ولی راه رو خیلی اشتباه رفتم و گاهی حتی یک ثانیه هم از خودم نپرسیدم که ره گذرم کجا میری ؟ چی می خوای ؟ خدا کجای زندگی تو ایستاده ؟ یا بهتره بگم تو کجای آفرینش خدا ایستادی؟ چقدر به هدفت رسیدی؟ چقدر رو راه هستی ؟ چقدر برای راهت وقت گذاشتی؟ چقدر ؟
و یه عالمه سوال بی جواب و شایدم با جواب که : هیچی !!! که هیچی !!! که راه رو خیلی اشتباه رفتم ، اصلا تو راه بودم ؟ ... آره تو راه بودم ولی خیلی زدم به خاکی ، ... و هروقت که به خاکی زدم این خودش بوده که با دست مهربونش منو دوباره تو راه آورده ... این بار ولی با همیشه فرق داره ، این بار به یه پختگی ویژه ای رسیدم ، امروز نوشتم ، نشستم حرفای دیشب رو نوشتم ، نشستم نوشتم چی شنیدم و باید از کجا شروع کنم ، باید چه کار کنم که مثل همیشه گیج نزنم ، نوشتم که فراموش نکنم راهی بوده و راهی هست و باز نزنم به خاکی ، بعد آخرش نوشتم که حضرت معصومه (س) عیدی ای که بهم دادی خیلی غافلگیر کنده بود ... خیلی ، وقتی دوتایی تو صحن ایستاده بودیم و کلی کیفور بودیم از زیارت و اشک و ... مثل همیشه رفتم کنار همسرم و یه کم عقب تر ایستادم و بهش گفتم : از خانوم عیدی نگرفتیم ها ...!!! و تو دلم می دونستم که اگه همسرم بگه ممکنه پارتی بازی کنن ، ازون پشت مشتا بهمون عیدی بدن ! بالاخره فامیلن دیگه ، منم لبخند زدم و تو دلم بهترین عیدی رو ازشون خواستم و چه کریمانه عیدی میدن کریمه اهل بیت... وقتی تو این رخوت تعطیلات نوروزی که همه در رفت و آمد و دید و بازدید و سفر بودن و من روزهای تنهایی رو تو خونه سپری می کردم ، هیچ وقت فکرشم نمی کردم ، یه برنامه یه روزه سفر به قم و جمکران بتونه این جوری روحم رو بتکونه !!!
پ.ن1: با عرض معذرت ، اگه چیزی دست گیرتون نشد اصلا ناراحت نشید ، چون غلیان احساسات من الان خیلی شدیده و اصلا برای نوشتن همچین پستی آمادگی نداشتم و الان اصلا یه جورایی ام ...
پ.ن2: اون مهمون عزیز ، عموی عزیز من هست که گهری هستن ، خدا خودشون و خانوادشون رو حفظ کنه.
پ.ن3: اگه یه وقت همچین حس هخایی درونتون زندس ، لازم نیست کار خاصی کنید فقط از خدا بخواین ، دعا ، دعا ، دعا ، مشکل ما اینه که فکر می کنیم خدا نمی بینه ، نمی دونه !!! هم می دونه ، هم می بینه ، هم می شنوه ... خدامون رو با خودمون مقایسه نکنیم اطفا!
پ.ن4: توفیق زیارت حضرت نصیبمون شد و دعاگوی همه ی شما عزیزان بودم.
پ.ن5: عکس رو خودم گرفتم... به تاریخ 9 فروردین 90

به نام خدای مهربون ، یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَیُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ
آروم با نوک انگشتای پام قدم بر میدارم و آروم پشت صندلی می شینم ، مبادا کلمات فرار کنن ، انگشتام روی کیبور به حرکت در می یاد ...
شروع: با استشمام بوی بهار ، درست مثل دَوِنده ای که دوپینگ کرده باشه ، درونم حس می کنم دارای نیروی فوق العاده ای شدم ، نیرویی که با اون می تونم هر کاری انجام بدم ، مثل دونده ای که که ابتدای خط شروع مسابقه ایستاده و هنوز از عاقبت مسابقه خبر نداره ... مملو از امید ، فکر می کنم بهترین زمان برای نو شدن و آغاز کارهاییه که عقب افتادن ، به بهونه ی محکم برای تغییر ، برای شروع ، برای ساختن ، برای بخشیدن ، برای ... دونده ای که تمرین کرده ، شکست خورده ، پیروز شده ، الان خیلی تجربه داره ..خیلی .. خیلی!!! نفس عمیق می کشم ، میدونم همیشه ازین فرصتها دست نمی ده ، با تمام وجود آرزو دارم ازین موهبت استفاده کنم ، ولی ترس عمیقی گوشه ذهنم مدام تکرار میشه ، هنوز مطمئن نیستم بتونم بهش غلبه کنم ، پُشتم خالیه ، باز نفس عمیق می کشم ، یادم می یاد که خدا خیلی توانا تر ازین ترس منو آفریده ...پایان ، نقطه سر خط!
...............................................................................................................................
...............................................................................................................................

پ.ن1: خاطرات تلخ گذشته رو به دست باد بهاری سپردم و خاطرات خوب و شیرین رو توی وبلاگم ثبت کردم و چقدر لذت بخشه مرور خاطرات شیرین و اتفاقات سپری شده و خوندن حس و حال اون لحظات.
پ.ن2: یه نکته زندگانی (به نظرم یکی از موثرترین عوامل تو زندگی همه آدما افراد اطرافشون هستن ، امروز دیدیم که رفتار اونا چقدر روی من و رفتار من چقدر روی اونا تاثیر داره و علاوه بر اون یه درس هم گرفتم ، اینکه خیلی از رفتار ها رو از هم یاد میگریم ، مثل صداقت داشتن ، یا صداقت نداشتن ، امروز با فلانی حرف زدم دیدم عجب آدم با صداقتیه ، بدون اِبایی از موردِ قضاوت قرار گرفتن حرفشو بیان کرد و یکی از شاخه های ظریف صداقت رو به من یاد داد ... خدا نکنه گیر آدمی بیفتم که با راحت دروغ گفتن ، قبح  کاری رو در نظرم بشکنه !!!)
پ.ن3: تا حالا شده بری به یه وبلاگ و کلی آرشیوشو بریزی بیرون و همشو بخونی؟ برای من اکثرا اتفاق میافته ، وقتی میرم به یه بلاگ که از نگارشش خوشم می یاد ، اول میرم سراغ اولین پُستی که گذاشته ، به نظرم اولین پُستی که آدم تو وبلاگش می ذاره یه جورایی نشون دهنده شخصیت اون آدمه ... در ضمن گاهی شده که کاملا آرشیو وبلاگشون رو خونده باشم ، یادم نمی ره یه بار به یه وبلاگ بَرخوردم که کاملا یادمه  ، تا صبح داشتم مطالبش رو می خوندم ، بنده خدا رفت ریودوژانیرو !!! در وبلاگش تخته شده.
پ.ن4: شاعر: مرحوم قیصر امین پور (منظورم شعریست که روی عکس نوشتم)